A Opus 1, uprzedzam fakty, ale trudno, to jedna z trzech absolutnie najlepszych wkładek, jakich u siebie słuchałem (obok Murasakino Sumile i Kondo IO-M wraz z firmowym przedwzmacniaczem i transformatorem dopasowującym), a Lyra lokuje się tuż za podium. Trudno mi więc nie korzystać z takich okazji. Koniec dygresji.

Po części to zasługa absolutnie kosmicznej wkładki Opus 1. Oferuje ona połączenie niebywałej rozdzielczości, dynamiki, potęgi brzmienia z płynnością, gładkością i muzykalnością. W zakresie tej ostatniej nieco chyba – choć bez bezpośrednich porównań nie podejmuję się stwierdzić tego z całą stanowczością – ustępuje wkładce Kondo, a rozdzielczość i wyrafinowanie góry pasma to z kolei (mała) przewaga Murasakino, a przynajmniej tak to pamiętam. Acz ich słuchałem w moim gramofonie J.Sikora, a różnice, o których mówię są niewielkie. Niemniej już sam fakt, iż tak doskonale, jednoznacznie słychać było topową klasę tej wkładki świadczył jak najlepiej o Taurusie.

O ile na DCD prezentacja efektów przestrzennych nie robiła na mnie aż tak dużego wrażenia, to spektakl, który testowany gramofon wyczarował z krążka The power of the orchestra powalał wręcz skalą i rozmachem. Pisałem o tym krążku już kilka razy, bo nie dość, że świetnie zagrany i wydany, to gdy zostanie odpowiednio zagrany, przenosi słuchacza na sabat czarownic, w środek burzy, porywistego wiatru, tworzy atmosferę wręcz grozy. Ilość informacji zapisanych w rowkach jest tak ogromna, że jeśli dysponuje się systemem, który potrafi je wszystkie odczytać i przekazać, można słuchać tej płyty wiele, wiele razy i ciągle odkrywać coś nowego, bo nie da się tego wszystkiego ogarnąć za jednym razem, czy nawet po kilku.

I wszystko to Taurus zrobił bezbłędnie, a ja siedziałem przykuty do fotela chłonąc, doskonale mi przecież znane, nagranie i wstrzymując oddech, by nie zgubić ani jednej nuty. W TAKI sposób ten krążek został u mnie zagrany do tej pory ledwie kilka razy, zwykle źródłem był mój J.Sikora, a towarzyszyły mu najlepsze systemy, jakie u mnie gościły. Taurus z ramieniem 12.1 i Air Tight Opus 1 nie tylko odczytywał wszystko, co zapisane jest w rowku, najdrobniejsze nawet detale i subtelności, ale i prezentował je w nadzwyczajnie czysty, klarowny, poukładany sposób.

Link do recenzji: Air Tight OPUS-1 – Highfidelity.pl

Wracając do klasyki i płyt 33,3 RPM, sięgnąłem po ścieżkę dźwiękową filmu „More” Pink Floyd (Columbia). Złudzenie słuchania tej muzyki w ciemnej kinowej sali, jednak bez towarzyszącego obrazu, okazuje się oszałamiające. Kontrast dźwięków z wybitnie cichym tłem jest najwyższej klasy, a rozdzielczość brzmienia to nie rozdzielczość, ale arcyrozdzielczość. Nawet w cichych fragmentach, kiedy muzyka prawie gaśnie, nadal słychać mikrodrżenia. Lubię trwać wtedy w koncentracji, w wyczekiwaniu. Przypomina mi to niezwykle rzadkie i cenne chwile na koncertach, gdy instrumenty już zamierają, dyrygent nadal trzyma uniesione ręce, a publiczność jeszcze nie klaszcze, wstrzymując oddech. Te przejścia pomiędzy muzyką a ciszą, ciszą a muzyką, muzyką a oddechem – to wszystko jest namacalne, odczuwalne i prawdziwe. Klasyka w wykonaniu zestawu Brinkmann Taurus/Air Tight Opus-1 to inny rodzaj czarów. Paradoksalnie – nowocześniejszy.

Zmiana wkładki na Audio-Technikę AT-OC9ML/II przynosi oczywistą zmianę brzmienia; nie spodziewałem się, by mogło być inaczej. Dynamika i barwa pozostały. Klarowność i gładkość uległy lekkiemu zamazaniu, a scena – spłaszczeniu. Jednak o katastrofie nie było mowy i po chwili adaptacji znów podróżowałem w stratosferze dźwiękowych doznań. Brzmienie Opus-1 chciałbym na stałe zapisać w głowie, by pozostało tam punktem odniesienia. Ale wiadomo, że taka pamięć jest ulotna, a gramofon – jako złożony z kilku komponentów – to źródło szczególnie kapryśne i podatne na zmiany. Tym większe moje uznanie, zarówno dla konfiguracji zaproponowanej przez dystrybutora, jak i efektu osiągniętego z moją wkładką.

Link do recenzji: Air Tight OPUS-1 – Hi-Fi i Muzyka