A Opus 1, uprzedzam fakty, ale trudno, to jedna z trzech absolutnie najlepszych wkładek, jakich u siebie słuchałem (obok Murasakino Sumile i Kondo IO-M wraz z firmowym przedwzmacniaczem i transformatorem dopasowującym), a Lyra lokuje się tuż za podium. Trudno mi więc nie korzystać z takich okazji. Koniec dygresji.

Po części to zasługa absolutnie kosmicznej wkładki Opus 1. Oferuje ona połączenie niebywałej rozdzielczości, dynamiki, potęgi brzmienia z płynnością, gładkością i muzykalnością. W zakresie tej ostatniej nieco chyba – choć bez bezpośrednich porównań nie podejmuję się stwierdzić tego z całą stanowczością – ustępuje wkładce Kondo, a rozdzielczość i wyrafinowanie góry pasma to z kolei (mała) przewaga Murasakino, a przynajmniej tak to pamiętam. Acz ich słuchałem w moim gramofonie J.Sikora, a różnice, o których mówię są niewielkie. Niemniej już sam fakt, iż tak doskonale, jednoznacznie słychać było topową klasę tej wkładki świadczył jak najlepiej o Taurusie.

O ile na DCD prezentacja efektów przestrzennych nie robiła na mnie aż tak dużego wrażenia, to spektakl, który testowany gramofon wyczarował z krążka The power of the orchestra powalał wręcz skalą i rozmachem. Pisałem o tym krążku już kilka razy, bo nie dość, że świetnie zagrany i wydany, to gdy zostanie odpowiednio zagrany, przenosi słuchacza na sabat czarownic, w środek burzy, porywistego wiatru, tworzy atmosferę wręcz grozy. Ilość informacji zapisanych w rowkach jest tak ogromna, że jeśli dysponuje się systemem, który potrafi je wszystkie odczytać i przekazać, można słuchać tej płyty wiele, wiele razy i ciągle odkrywać coś nowego, bo nie da się tego wszystkiego ogarnąć za jednym razem, czy nawet po kilku.

I wszystko to Taurus zrobił bezbłędnie, a ja siedziałem przykuty do fotela chłonąc, doskonale mi przecież znane, nagranie i wstrzymując oddech, by nie zgubić ani jednej nuty. W TAKI sposób ten krążek został u mnie zagrany do tej pory ledwie kilka razy, zwykle źródłem był mój J.Sikora, a towarzyszyły mu najlepsze systemy, jakie u mnie gościły. Taurus z ramieniem 12.1 i Air Tight Opus 1 nie tylko odczytywał wszystko, co zapisane jest w rowku, najdrobniejsze nawet detale i subtelności, ale i prezentował je w nadzwyczajnie czysty, klarowny, poukładany sposób.

Link do recenzji: Air Tight OPUS-1 – Highfidelity.pl

Wracając do klasyki i płyt 33,3 RPM, sięgnąłem po ścieżkę dźwiękową filmu „More” Pink Floyd (Columbia). Złudzenie słuchania tej muzyki w ciemnej kinowej sali, jednak bez towarzyszącego obrazu, okazuje się oszałamiające. Kontrast dźwięków z wybitnie cichym tłem jest najwyższej klasy, a rozdzielczość brzmienia to nie rozdzielczość, ale arcyrozdzielczość. Nawet w cichych fragmentach, kiedy muzyka prawie gaśnie, nadal słychać mikrodrżenia. Lubię trwać wtedy w koncentracji, w wyczekiwaniu. Przypomina mi to niezwykle rzadkie i cenne chwile na koncertach, gdy instrumenty już zamierają, dyrygent nadal trzyma uniesione ręce, a publiczność jeszcze nie klaszcze, wstrzymując oddech. Te przejścia pomiędzy muzyką a ciszą, ciszą a muzyką, muzyką a oddechem – to wszystko jest namacalne, odczuwalne i prawdziwe. Klasyka w wykonaniu zestawu Brinkmann Taurus/Air Tight Opus-1 to inny rodzaj czarów. Paradoksalnie – nowocześniejszy.

Zmiana wkładki na Audio-Technikę AT-OC9ML/II przynosi oczywistą zmianę brzmienia; nie spodziewałem się, by mogło być inaczej. Dynamika i barwa pozostały. Klarowność i gładkość uległy lekkiemu zamazaniu, a scena – spłaszczeniu. Jednak o katastrofie nie było mowy i po chwili adaptacji znów podróżowałem w stratosferze dźwiękowych doznań. Brzmienie Opus-1 chciałbym na stałe zapisać w głowie, by pozostało tam punktem odniesienia. Ale wiadomo, że taka pamięć jest ulotna, a gramofon – jako złożony z kilku komponentów – to źródło szczególnie kapryśne i podatne na zmiany. Tym większe moje uznanie, zarówno dla konfiguracji zaproponowanej przez dystrybutora, jak i efektu osiągniętego z moją wkładką.

Link do recenzji: Air Tight OPUS-1 – Hi-Fi i Muzyka

How does it sound? In a word, solid. The Opus-1 may be the most three-dimensional-sounding cartridge I’ve heard in my home. Where (on my fabulously high-resolution system) a low-impedance/low-output cartridge like the Ortofon A90 will reproduce Dean Martin’s voice (on Analogue Productions’ superb reissue of Dreamin’ with Dean) with so much fine detail you can tell how much spit (or bourbon) Dean-o has in his mouth on any given note, the Opus-1 slightly dials down the analytics but turns up the volume, converting Dean from a highly detailed albeit paper-flat acoustic image to a fair semblance of an actual human being standing in front of you. As I once said of another remarkably three-dimensional transducer (the MBL X-Treme), it’s like the difference between watching a film and watching a play.

Like its PC-1 brethren, the Opus-1 is also a superior soundstager. Though I don’t think its stage is quite as wide and deep as that of the Goldfinger (my benchmark in such matters), it is at least as good as that of the Ortofon Anna. Probably better. With its inherent transparency and superior trackability, it will certainly give you a clear picture of who’s playing what and where, no matter how busy or dynamic the music gets.

Speaking of dynamics…the Opus-1 has almost tape-like smoothness, speed, and power. Here is a cartridge with the dynamic “continuousness” of the real thing. (Don’t confuse this with a lack of transient punch—the Opus-1 has punch aplenty. But unlike certain other cartridges—and digital all the time—this cartridge doesn’t give you a sense that its reproduction of dynamics is subtly “stepped,” proceeding in a slightly mechanical fashion from one level to another. As in life, the Opus-1 reproduces changes in intensity, large and small, as a continuum, making the presentation that much more realistic and easy to listen to. If you’re used to something as thrilling as the Goldfinger, you may feel you’re losing a little zip, but listen for a while and see if what’s lost hasn’t been offset by the natural ease that has been gained.)

Bottom line. This is by far the best Air Tight yet, and at $15k it is priced accordingly. For that kind of money, you’re gonna want to listen to the competition, none of which sound much like the Opus-1. One of the great virtues of analog—or one of its most damning flaws, according to the analog-is-like-dragging-a-stick-through-a-ditch crowd of digital-philes—is that you can tune your system to sound any way you want it, and still end up with a simulacrum of the real thing. You can, if you choose, get a marginally more detailed presentation than that of the Opus-1, though you may do so at a price in sterility. You can certainly get a more scintillant top end, though you may do so at a price in aggressiveness and brightness. You can get an inherently riper, darker tonal balance, and a slightly wider, deeper soundstage. What you can’t get is a more neutral, continuous, three-dimensional presentation top to bottom. Whatever you end up choosing, you’re not going to get something that sounds substantially more like real musicians in a real space.

The Air Tight Opus-1 gets my highest recommendation, and joins the Goldfinger Statement and Ortofon Anna as one of my references.

Link do recenzji: Air Tight OPUS-1 – The Absolute Sound

I was quite surprised by the dark and warm tonal palette of Zoltán Kodály's Hungarian Sketches. This is the flip side of the famous Háry János Suite (Mercury SR90132). It presented a huge dynamic range with a powerful bottom, and so much image separation across the width that it recalled the ping-pong effects of early stereo (the recording dates from 1956!). Instrumental sections were large, all heads accounted for. However, intonation was erratic and timbres were coarse: the Minneapolis Symphony was not a first-rank orchestra at the time. All in all, this was a great example of the fabled Mercury sound.

Then I sampled the Albeniz, Suite Espanola, a heavy-weight reissue manufactured by King Record Co., Japan (Super Analogue Disc KIJC 9144). This LP had balanced frequency response, credible tonal colors, and the orchestra layout was much more realistic, a wide and continuous lateral spread with no holes. Images were visible but not spot-lit; dynamics were excellent without being hyped.

The Opus confronted me with a different soundscape each time I changed LPs. Ephemeral nuances that may have been dimly present, merely hinted at, were now clear as day. It didn't matter whether the signal was soft or loud; the Opus never compromised the quality of sound. Musicality was always retained. Where the Supreme began the process of pushing down awareness of the mechanical aspects, the Opus completed it.

Barring the cost, the Opus is the best thing for analog since sliced bread.

Link do recenzji: Air Tight OPUS-1 – Positive Feedback

While the Fuuga wasn't exactly reticent or stingy in terms of dynamics or bottom-end extension, switching to the far more expensive PC-1 Magnum Opus produced an adrenaline rush of dynamic energy, exuberant slam, and—especially—low-frequency weight, texture, and richness. The Magnum Opus didn't produce the Fuuga's beauty or sheen, but from top to bottom, it dug deeper and produced rounder, fuller images and greater three-dimensionality solidity. It was a big, generous sound that was 100% free of mechanical artifacts or tonal anomalies. And at this price, a cartridge had better be damn near inaudible.

With the Fuuga, I'd greatly enjoyed the sonically spectacular AAA reissue of Sam Rivers's Contrasts (LP, ECM 1162). So I was surprised by how much more the PC-1 Magnum Opus had to offer on the bottom, both from Dave Holland's double bass and, especially, the depth and power of Thurman Barker's fierce, panned drum thwacks and cymbal strokes. The word that immediately came to mind for the Air Tight's bottom end was ferocious: unyielding and fully controlled.

While my previous encounters with Air Tight and My Sonic Lab cartridges had always revealed a burnished top end, the PC-1 Magnum Opus didn't. Its sound was "whole" from top to bottom: rich on top, too, and fully extended. When I played an original "six-eye" of the Dave Brubeck Quartet's Time Out (LP, Columbia CS 8192), the cymbals sizzled, and not all that sweetly—as you'd prefer if you wanted to hear the real deal. The Air-Tight's top end was ultrafast and detailed, but unmarred by etch. And, like the Fuuga, it sailed precisely and smoothly through vocal sibilants.

The more costly PC-1 Magnum Opus produced more subtle attacks overall, slightly more generous sustains, and more graceful decays, easily heard from Brubeck's piano and Paul Desmond's alto sax in "Strange Meadow Lark," which blossomed and bloomed with the airy ease their playing deserves.

Like the Swedish Audio Technologies tonearm ($28,000), Air Tight's PC-1 Magnum Opus cartridge justifies its price of $15,000. Together, they cost precisely what my Saab 9-3 Turbo-X cost me in 2008. You can say that's ridiculous, and I won't argue. But if someone can deliver this level of sonic excellence for a whole lot less, they'll make legions of vinyl fans very happy. There's a lot more locked in the grooves of your LPs than you might think, just waiting to come out and play.

Link do recenzji: Air Tight OPUS-1 – Stereophile

Link: Air Tight Opus-1 – The Absolute Sound – Editor's Choice 2023

Link: Air Tight Opus-1 – Stereophile – Recommended Components 2018

Link: Air Tight Opus-1 – The Absolute Sound – Editor's Choice 2022

Link: Air Tight Opus-1 – Stereophile – Recommended Components 2017

Link: Air Tight Opus-1 – The Absolute Sound – Editor's Choice 2021