Brzmienie 211 mnie zaskoczyło. Różniło się diametralnie od dobrze mi znanych KT88. Nie czułam „magii lamp”, czaru ani ciepła. A jednak zupełnie to nie przeszkadzało, ponieważ monobloki grały zaskakująco precyzyjnie, a przy tym równo i dość gęsto. Brzmienie nie było zimne; raczej lekko schłodzone, ale klarowne i nieprzyzwoicie szczegółowe. W „Requiem” Mozarta nie słychać było monumentalizmu kościelnych sklepień, ale wyraźnie odczuwało się przestrzeń. Źródła pozorne były precyzyjnie zlokalizowane, a scena nieco oddalona. Wyraźnie zarysowana, wychodziła nieco poza szerokość rozstawienia kolumn. Wszystko było realne. Instrumenty wyraźne, jakbym uczestniczyła w koncercie. Soprany naturalne, bez rażących wyostrzeń świdrujących w głowie. Dobrze zarysowane detale umożliwiały dokładne wskazanie rozlokowanych na scenie instrumentów i chóru. Całość była plastyczna, zrównoważona i energiczna.

Air Tight ATM-211 to niezapomniana podróż do wnętrza muzyki. Żadnej z płyt nie zdąży pokryć kurz, bo każda, nawet ta świetnie znana, stanie się nowością. Rozbudzona ciekawość sprawi, że całą płytotekę przesłuchamy od A do Z. Z wypiekami na twarzy. Oto wpływ wspomnianego Deminga i Ishikawy na audiofilski świat – jakość dostarczająca niezapomnianych przeżyć.
Czy trzeba czegoś więcej?

Od pierwszych dźwięków można było stwierdzić, że japoński wzmacniacz niewiele ma wspólnego z brzmieniem klasycznej lampy. Przypominał raczej wyrafinowany tranzystor lub wzmacniacze oparte na triodzie 845, z którymi się wcześniej zetknąłem. Przewyższał je jednak pod wieloma względami. W brzmieniu urzekała niezwykła spójność i gładkość przekazu. Nadzwyczajna rozdzielczość i przedstawianie szczegółów nagranych na płytach nie przeszkadzały w odbiorze. Przeciwnie, dodawały muzyce wiarygodności i namacalności.

Bas okazał się precyzyjny, zróżnicowany i naturalny. A przy tym krótki, gdzie potrzeba, bez zbędnego przeciągania. Fortepian i kontrabas w dolnych rejestrach, drganie strun, ich szarpnięcia, uderzenia w nie młoteczkiem, jak i brzmienie kotłów w symfonice, drgania ich membran po uderzeniu i rozdzielczość przedstawiły mi się w sposób niedościgniony nawet dla znacznie droższych konstrukcji. Odniosłem wrażenie obecności instrumentów w pokoju! Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek wcześniej doświadczył takich doznań, słuchając sprzętu. Spektakularny muzyczny teatr zawitał do mojego domu za sprawą ATM-211. Szkoda, że nie na zawsze.

Link do recenzji: Air Tight ATM-211 – Hi-Fi i Muzyka

Zacznę od elementu, który w zasadzie nie jest dla mnie najważniejszy, a na pewno nie był do czasu gdy posłuchałem u siebie kolumn Hansen Audio Prince V 2, a teraz Bassoonów z 211-tką, czyli od basu. To co mnie tak bardzo zaskoczyło to niesamowita szybkość i siła ataku. Właściwie najbardziej akuratnym słowem byłaby tu „natychmiastowość” i może hmm..., „nieodwołalność /konsekwencja”. To drugie określenie może być już całkiem niejasne, więc spróbuję wyjaśnić – otóż zdarza się wcale często, że przy odtwarzaniu muzyki pewne rzeczy zostają niedokończone. Przykład – przytaczane uderzenie pałeczki w bęben niesie za sobą pewien ciąg zdarzeń – w uproszczeniu to: samo uderzenie, sprężyste ugięcie się membrany i powrót do stanu pierwotnego (akcja i reakcja).
Często ta sekwencja nie jest dokańczana – jest jakieś uderzenie pałeczki i tyle – a Air Tight pokazuje konsekwentnie, nieodwołalnie cała sekwencję i każdy jej element słychać! Niewiele wzmacniaczy to potrafi.

Mnie, czyli osobie słuchającej na co dzień na 300B i tubie, wokale wydawały się minimalnie mniej namacalne, nie aż tak pełne emocji, jak to mam na co dzień. Tyle, że najbardziej było to słyszalne na początku odsłuchów, a im dłużej słuchałem testowanego wzmacniacza tym mniej zwracałem na to uwagę. Po – góra – trzech dniach gotów byłem przysiąc, że to jak ATM-211 pokazuje barwę, czy strukturę głosów, jak oddaje emocje wokalistów/wokalistek jest wszystkim, czego oczekuję od wybornej prezentacji.

Jak już zasugerowałem na początku ATM-211 trafił do bardzo wąskiego grona wzmacniaczy, które bardzo, bardzo chciałbym mieć. Na dobrą sprawę nie potrafię wskazać jego słabych stron. Oczywiście są pewne niedogodności użytkowe – tylko jedno wejście, czy osobne potencjometry dla każdego kanału. Na upartego jako mankament można dodać też moc, która oczywiście nie będzie wystarczająca dla trudniejszych kolumn. Tyle, że tak naprawdę to przecież nie są wady, czy mankamenty tego urządzenia, ale jego cechy użytkowe, na które nabywca godzi się w momencie kupna.
Dźwiękowo natomiast nie widzę już żadnej możliwości przyczepienia się – oczywiście, jak wspomniałem, ja wolę delikatnie ocieploną średnicę, której tu nie ma, ale to kwestia mojego „skrzywienia” vel gustu, a obiektywnie to właśnie 211-tki grają tak jak trzeba. Przy odpowiednich kolumnach radzą sobie z każdą muzyką, nawet gęstą klasyką, czy dynamicznym rockiem, a to dzięki fantastycznej rozdzielczości i przejrzystości.

Link do recenzji: Air Tight ATM-211 – Highfidelity.pl

Lampa w wydaniu ATM 211 wymaga pewnego przygotowania do odbioru jej estetyki. Nie iskrzy jak rasowy tranzystor, ale częstując nas swą magią, potrafi wywołać ciarki na naszych plecach. Czy u każdego i z każdym materiałem, to zależy od wrażliwości słuchacza i możliwości adaptacyjnych jego systemu. Dlatego jeśli macie chęć zakosztować czaru szklanych baniek rodem z miejsca uważanego za kolebkę High Endu, czyli Japonii, powinniście bez namysłu skontaktować się warszawskim SoundClubem.

Im dłużej słuchałem 211-ek, tym bardziej uzależniałem się od ich finezji i swobody, z jaką były w stanie oddać zarówno najcichsze szmer, jak i potężne tutti wielkiej orkiestry symfonicznej. Pozornie niewielka, w końcu to „tylko” 22W, moc staje się parametrem całkowicie pomijalnym, gdyż pomimo naszych usilnych starań w ciągu kilkunastodniowych odsłuchów nie tylko nie udało nam się zmusić ATMów do kapitulacji, lecz wręcz sami każdorazowo pierwsi rzucaliśmy ręcznik na ring. Pomimo braku typowego, a raczej stereotypowego lampowego ocieplenia Air Tighty ATM-211 oferują nader rzadko spotykane połączenie gładkości i selektywności z prawdziwą muzykalnością i spójnością formy a przy tym są na tyle transparentne, że wszystko zależy od pozostałych komponentów, tym bardziej, że intensyfikują ich charakter. Czy mamy zatem do czynienia z ideałem? Prawdopodobnie nie dla wszystkich odbiorców, i nie we wszystkich systemach, jednak dla mnie osobiście japońskie 211-ki w wydaniu Air Tighta są niesamowicie ideałowi bliskie a przy tym grając, tak jak grają, nie narzucają własnego charakteru pozwalając w pełni rozwinąć skrzydła towarzyszącym im komponentom. Są wręcz urzeczywistnieniem większości recenzenckich marzeń o urządzeniu będącym jednocześnie narzędziem pracy, jak i źródłem przyjemności podczas „cywilnych” odsłuchów. Konkluzja? Moja gorąca rekomendacja i zarazem jeden z najbardziej upragnionych … mroczny obiekt pożądania.

Link do recenzji: Air Tight ATM-211 – Soundrebels.com

Audiophiles in the solid-state camp typically characterize tube equipment as sounding rolled-off in the frequency extremes, with soft highs and mushy lows, and they argue that tubes add colorations that may be euphonic but that represent a departure from true accuracy.

For anyone who holds this view, listening to the ATM-211 should be an ear-opening experience. I heard nothing that would make me think that the ATM-211 is even slightly restricted in the frequency range. Highs had a sparkle, a sense of air and openness, particularly apparent in the upper range of the piano keyboard and with percussion instruments like cymbals. If anything, the highs were on the borderline of being a bit too bright—I got a better tonal balance with the somewhat mellow Nirvana S-L interconnects than with the squeaky-clean Nordost Valhallas.

With the ATM-211s in the system, the bottom end of the Avantgarde Unos was as tight and extended as I've heard with any amplifier, including top solid-state units. Of course, bass in the Unos is handled by a powered subwoofer, so the bass you get is a function of the subwoofer amp as well as the main amp, but the quality of the bass I was getting showed that the ATM-211 was not letting its end down. The tonal balance of the ATM-211 was quite neutral, more so than that of the Quicksilver Horn Mono, a push-pull tube amplifier whose sound I've described as being more in the "classic tube amplifier tradition of being just a bit soft and forgiving." The Air Tight ATM-211 is most assuredly not your father's tube amplifier.

However, an area where the ATM-211 proved superior to every other amplifier I've heard in my system was in soundstage depth. I routinely get a very good sense of depth with this system, but with the ATM-211, the soundstage depths of familiar CDs were greater than I've heard at any other time. To explore this effect, I put on the "Depth of Image" tracks from the second Chesky test CD (JD68), and found that, indeed, the signals recorded at 70' and 80' from the microphone seemed to be coming from the space occupied by the house next door. 

By my standards—and, I suspect, the standards of most Stereophile readers—$9800 is a lot of money to consider spending on a pair of amplifiers, especially if their output is only 22Wpc. Very good-sounding amplifiers are available for a lot less, the similarly powered $1595 Quicksilver Horn Mono providing a superb value-for-money example. For me, any amplifier that costs nearly $10k must deliver sonic performance that goes significantly beyond that available from other, more sensibly priced alternatives.

The Air Tight ATM-211 does that. Beautifully built, the ATM-211 has a touch of the exotic in its appearance, and offers outstanding transparency, tonal neutrality, soundstage width and depth, and dynamics that make it sound like a much more powerful amplifier. Although the noise level with the ultrasensitive Avantgarde Unos was higher than I would have liked, and I didn't think that the ATM-211 quite matched the midrange magic of low-powered SETs, I felt that, overall, the ATM-211 was probably the best-sounding amplifier I've had in my system.

Link do recenzji: Air Tight ATM-211 – Stereophile

This level of resolution with the CRM 3.2s is something I haven't heard in a good while (I can't even remember when, or if ever) and it extended down to the minutest details. I was getting a sense of the texture comprising sustained notes. This is something you always hear in good concert halls. If you hone in on sustained notes, blocking out everything else, and just concentrate, at first they seem to be smooth, period. Listen a little longer and deeper. You begin to discern tiny differences. Then you realize a very fine texture is present within the smoothness. This level of minute differences is what I like to call "sound-pixels". The vast majority of tube gear will recreate this as a bland, textureless expanse, while the grain structure of solid-state gear, being larger and coarser, voids it entirely.

I now had the first signs of a shape, a form, of something happening in that smooth, homogeneous sustain. Wycliffe Gordon's trombone begins with the jagged, rough, mid-rangy leading edge you expect, but the following bell tone, while smooth, exhibits some of this texture. (By the way, many folks expect the trombone transient to reside in the treble band by virtue of its brittle metallic edge: not so). Then, when he modulates, the transient is again jagged and detailed. The only amps I've heard render "sound-pixels" like this are from Lamm—the ML1.1 mentioned above for their strong control, and ML2 tube mono-blocks, which are still champs in this capacity. (While we're on the topic, let me add that I consider the ability to get down to this nitty gritty level one of the hallmark differences between analog and digital. The finest micro-textures available from analog escape even the mighty DCS Stack.)

The character of the Air Tight ATM-211 SET mono amps can be described as hugely dynamic, possessing high definition and notable speed. They throw a rock solid, tightly woven, and excellently described soundstage. A great deal of control is evident—you might call them strong willed. This is most evident in the clarity, density, and unwavering placement of images on the soundstage, but also in their tight grip over the abundant low-end. Plus, they have some of the high purity quotient and sweet tone associated with the SET topology.

Weighing all of these, the ATM-211s, while residing power-wise in the mid-ground between push-pull and the single-digit wattage SETs, seem closer to the former. The ATM-211s have many of the better qualities of powerful tube or even solid-state gear. They are the best of all the SETs I've tried in terms of dynamics, image stability, speed and bass control. They have little of the usual tube amp downsides—operation is quiet, there's no tube rush and. while they sound warm, they're not loose (far from it!). Treble is extended, if a little thinner than down below. And like the better tube amps, there is a total absence of any electro/mechanical signature. The 211s credibility was assisted by their real-life, concert-hall perspective. This guy is rather neutral and communicative. If he doesn't capture you on an emotional level, he will certainly entertain you intellectually.

The 22 watts of the ATM-211 were a dynamic shock after listening to eight-watt SET amps. With everything else equal, the 100dB sensitive Hørning Agathon speakers were transformed. Directed by the ATM-211s, they assumed the air of a precision instrument. With the 89dB Kharma CRM 3.2s, their resolving power, and again, the dynamics flabbergasted me.

Don't be fooled by the 22-watt power rating. Dynamics were excellent into moderately sensitive speakers. If you're used to high-powered tube amps, you'll probably find the ATM-211s are up to the mark. And they'll sweeten the ante with a taste of the magic only SET devices afford.

Link do recenzji: Air Tight ATM-211 – Positive Feedback