Zaraz po przejściu z mojego systemu na system Air Tight (bo tak rozpocząłem odsłuch) dźwięk wydaje się nieco bardziej delikatny i lżejszy. Wyraźnie słychać, że przekaz kształtowany jest w taki sposób, aby jego główna energia przypadała na moment podtrzymania tonu, żeby „wartość” muzyczna przekazywana była nie w fazie ataku, a ciut później. Jeśli taki zabieg przeprowadzany jest nieco głębiej daje nieco słodki, niezwykle dla części japońskich urządzeń charakterystyczny dźwięk. Tutaj mamy coś pomiędzy dźwiękiem TRI i Lebenem, Accuphase i Luxmanem. Świetnie słychać to było przy płycie Spiritchaser Dead Can Dance (4AD/Warner Bros Japan, WPCB-10078, SACD/CD), a konkretnie w utworze Song Of The Dispossessed, otwieranym przez prostą przygrywkę na gitarze klasycznej, tj. ze strunami nylonowymi. Wyraźnie było słychać, że to właśnie taka gitara, takie struny, bez cienia wątpliwości, bo bez utwardzania i rozjaśniania dźwięku, które często powoduje, że mamy wątpliwości, czy aby struny nie są jednak metalowe.

A tak w ogóle, to system AT zagrał niezwykle wyważonym, uważnym dźwiękiem, który sytuuje się gdzieś między słodkością i precyzją.

Link do recenzji: Air Tight ATM-1s – Highfidelity.pl

Brzmienie końcówki krótko po włączeniu jest chłodne i przejrzyste. W miarę rozgrzewki, w ciągu pół godziny, dobra przejrzystość zostaje zachowana, natomiast dźwięk lekko zmiękcza się i ociepla. Ostatecznie staje się przyjazny i „fizjologiczny”, jednak wciąż precyzyjny. Charakterystyczna jest dobra dynamika tego wzmacniacza. Nie jest rozmarzony, lecz szybki i z dobrym rytmem. Na takich nagraniach jak „Light as a feather” Corei czy „My Song” Jarreta bardzo solidnie i angażująco była oddana perkusja, zarówno pulsacja rytmu jak i detale typu miotełki. Muzyka jest wciągająca i wykazuje wysoki poziom emocji.

Barwa głosów, która jest mocną stroną moich płyt analogowych, oddawana była bardzo dobrze. Scena stereofoniczna była całkowicie w porządku – bez fajerwerków, ale i bez braków. Kolumny wykorzystane w teście też nie oferują tutaj zjawisk holograficznych, zapewne niektóre inne zestawy, np. słynne Audio-Physic wyciągnęłyby z AT jeszcze więcej. Nagrania fortepianu solo (Chopin w wykonaniu Geza Anda dla Deutsche Grammophon) ukazały ten wzmacniacz (a właściwie cały system) również z dobrej strony. Lokalizacja instrumentu i atmosfera Sali dawały złudzenie uczestnictwa w spektaklu, zaś barwa dźwięku i waga uderzeń nie pozostawiały uczucia niedosytu, dając przede wszystkim odczucie naturalnej swobody. Słychać subtelność dźwięków, narastanie i wygasanie, drgania powietrza. Jest perlistość. Najważniejszy zaś jest przekaz emocjonalny, który AT zachowuje wiernie.

Za oknem szaro, w pokoju blask lampy i miganie kręcącego się talerza gramofonu, i pieśni z „Winterreise”. Tak zakończyłem ten test – słuchaniem dla przyjemności zgodnie z nastrojem i porą roku. Wzmacniacz Air Tight to odpowiednie narzędzie do takich zabaw nastrojem. Warto go wysłuchać.

Link do recenzji: Air Tight ATM-1s – Audiostereo.pl

Another distinction: The Air Tight ATM-1S was almost uniquely capable of sounding forceful and present when listened to at lower volumes—which is to say, it was good at sounding loud without being loud. (Remarkably, the Air Tight required very little warm-up time before exhibiting that quality—something I noted while bearing in mind that my review sample was unusually well broken-in.) But when pushed to dynamic extremes—say, with well-recorded piano music—the Air Tight remained poised and free from gross colorations. With Vladimir Ashkenazy's recording of Chopin's Préludes (LP, London CS 7101), the Air Tight made musical hay of the pianist's forceful chording near the end of the middle section of the Prélude 15 in D-flat, while remaining clear of pitch and maintaining the recording's characteristically dry and pleasantly stringy piano sound.

The ATM-1S's ability to resolve subtle musical information was superb. Through it, the softest kettledrum taps and plucked strings in the opening of Walton's Violin Concerto, played by Ida Haendel and the Bournemouth Symphony Orchestra under Paavo Berglund (LP, EMI ASD 3483), were electric with impact—and the soloist's pizzicato notes early in the second movement sounded similarly, subtly forceful and engaging. The Air Tight also uncovered a wealth of subtleties from throughout the simply arranged and recorded John Wesley Harding, by Bob Dylan (mono LP, Columbia/Sundazed LP 5123). Especially through the DeVore O/96 speakers, the melodic and rhythmic intricacies of Charlie McCoy's electric-bass lines—as in the measures just before the final verse of "All Along the Watchtower"—gained exceptional clarity and musical import with the Air Tight in the system, and the curious gain-riding on Dylan's voice and guitar during many of the songs was easier than ever to hear.

Selections from Procol Harum's A Salty Dog (LP, Regal Zonophone SLRZ 1009), their most stylistically varied album, were very well served by the Air Tight. In "Too Much Between Us," Robin Trower's gently fingerpicked acoustic guitar had fine tone and very good pitch definition—and, even more easily than through the Shindo Corton-Charlemagnes, I could hear that the background voice in the final two lines of the chorus was that of none other than organist Matthew Fisher, singing "Mmmm." And in the punchy "The Devil Came from Kansas," Trower's electric guitar was . . . well, punchy, a quality shared by David Knights's full-sounding electric bass. During that afternoon's Brit-rock fest, I also heard no shortage of impact and touch in the sounds of the electric guitar and bass (footnote 2) in "Mr. Churchill Says," from the Kinks' Arthur (LP, Reprise 6366), the former instrument apparently strung with heavier-than-average strings and played with generous force.

The Air Tight ATM-1S is right up there with the best I've heard: the artisanal, the small, the artistically sensitive, the colorful and characterful, the smart. At $9500, it isn't cheap. It isn't a toy or a half-hearted effort or an appliance to be used in the oozing of background music. The Air Tight is as serious an EL34 amplifier as I've heard, offering texture, color, poise, and musical drive and rightness, all in good proportion to one another. It also looks nice, and represents at least decent if not outrageously good value for the money.

In that most artificial yet most sincere of all review constructs, the Air Tight ATM-1S is among the few power amps I'd care to live with. Strongly recommended.

Link do recenzji: Air Tight ATM-1s – Stereophile

Link: Air Tight ATM-1s – Fidelity Magazine – Fidelity Award 2022

Link: Air Tight ATM-1s – Stereophile – Recommended Components 2018

Link: Air Tight ATM-1s – The Absolute Sound – Editor's Choice 2023

Link: Air Tight ATM-1s – Stereophile – Recommended Components 2017

Link: Air Tight ATM-1s – The Absolute Sound – Editor's Choice 2022

Link: Air Tight ATM-1s – Stereophile – Recommended Components 2017

Link: Air Tight ATM-1s – The Absolute Sound – Editor's Choice 2021

Link: Air Tight ATM-1s – Stereophile – Recommended Components 2016

Link: Air Tight ATM-1s – The Absolute Sound – Editor's Choice 2020

Link: Air Tight ATM-1s – Stereophile – Recommended Components 2016

Link: Air Tight ATM-1s – Stereophile – Recommended Components 2015

Link: Air Tight ATM-1s – Stereophile – Recommended Components 2015