I choć to nie formalny test, to nawet na podstawie kilkugodzinnego odsłuchu stało się jasne, że potrafi rzeczy niesłychane. Nie odbierajcie tego jako egzaltacji; znacie nas i wiecie, że staramy się trzymać zasady, że im droższy sprzęt, tym bardziej musi udowodnić swoją wartość, by zasłużyć na uznanie. Ale Wadax w tym, co robi, jest obezwładniający. Rozwiewa wątpliwości, odpiera argumenty i świetnie się bawi, obserwując, jak staramy się go na czymś przyłapać. Gra z taką łatwością i finezją, że najmądrzejsze, co można zrobić, to zastanowić się, czego chcielibyśmy posłuchać. A później usiąść wygodnie w fotelu i nacisnąć „play”. Naturalność tego grania nie przejawia się nawet w tym, że instrumenty akustyczne i głosy mają prawdziwe, pełne, choć ani odrobinę nie przekoloryzowane barwy. To oczywiście też, ale to by było zbyt prosto i zbyt mało. A my idziemy dalej. Nawet nie idziemy, tylko lecimy gdzieś w przestrzeń międzyplanetarną, bo naprawdę jest do tego stopnia lepiej niż zwykle. O referencyjności Wadaksa przesądzają trzy aspekty, które – idealnie stopione – dają wrażenie owej niesamowitej naturalności. Są to: rozdzielczość, przestrzenność i – chyba najważniejsza z nich – umiejętność zaciekawienia słuchacza. To jest jakiś kosmos! Już sam fakt, że musimy standardowy zestaw kategorii rozszerzyć o zupełnie nowe pojęcie, sugeruje, że dzieje się coś nadzwyczajnego. I to prawda, ponieważ hiszpańskie źródło rozsadza klasyfikację. Nie tworzy nowej, ale zmienia skalę i wprowadza kolejny wymiar; w dotychczasowych ramach po prostu się nie mieści. Pozostaje świetne, ponieważ wypełnia wszystkie kryteria świetności. Ale robi też znacznie więcej, czym zaskakuje i sprawia, że szybko zaczynamy je doceniać. Natężenie poukładanych według hierarchii ważności i stabilnie lokowanych w przestrzeni szczegółów przyprawia o zawrót głowy, a równocześnie działa na nas kojąco; wiemy, że nic się nie zaciera ani nie zostaje pominięte. Głowa odpoczywa, bo niczego nie musi się domyślać. Siedzimy wygodnie, włączamy kolejne nagrania, a Wadax gra. Prosta historia, tyle że na abstrakcyjnie wysokim poziomie.

To granie nie może się nie podobać. Łączy arystokratyczną klasę z przystępnością. Zaczaruje zarówno zawodowca, jak i kompletnego amatora. Amator będzie miał nawet lepiej, bo szybko stwierdzi, że jest ładnie i nie będzie się zastanawiał, dlaczego. Słuchacza z doświadczeniem niechybnie dopadnie myślówa, przeplatana co chwila niedowierzaniem. Bo utwór niby znany, ale szczegóły nowe. To uderzenie w talerz wcześniej tak nie wibrowało. Ten pozbawiony naciągu sprężynowego werbel na „St. Anger” Metalliki wcześniej brzmiał bardziej głucho. W skrzypcach czarny aksamit czasem tak opatulał struny, że potrafił skutecznie wytłumić szczegóły i zgasić brzmienie. Teraz można docenić złożoność barwy, a dźwięk odzyskuje otwarcie i nośność. Kontrabas i fortepian zachowują selektywność nawet w najniższych dźwiękach. Nie dudnią studziennie, no chyba że realizator naprawdę się o to postarał. Bo fuszerki Wadax nie przepuści i z wrodzoną elegancją da słuchaczowi do zrozumienia, że przy konsolecie można było się bardziej postarać. Nie zniechęci do muzyki, ale też nie przemilczy niedoskonałości. I tak pozostaje o wiele bardziej wyrozumiały od źródeł podkreślających swoją analityczność wypchnięciem górnego środka i wysokiego skraju pasma. Niemniej nie można oczekiwać, że tam, gdzie jest słabo, nagle zrobi się dobrze. Podobnie reaguje na średniej jakości pliki. Te faktycznie wysokiej rozdzielczości potrafią sprawić, że przestaniemy przeglądać okładki płyt, odłożymy tablet i zanurkujemy głęboko w muzykę, poszukując nieodkrytych wcześniej składowych.

To granie jest rasowe, spełnia najwyższe kryteria oceny i… wcale a wcale nie stara się zrobić wrażenia. A im bardziej się nie stara, tym większe wrażenie robi. Od obiecującego początku do końca odsłuchu, kiedy po ostatnim wybrzmieniu siedzimy jeszcze przez moment w ciszy, nasłuchując, czy to aby na pewno był ostatni dźwięk „Lucifera” EABS. Nie możemy wrócić do otaczającego świata od razu; potrzebujemy choćby kilku chwil dekompresji. Tak bardzo wciąga, tak zaciekawia, takie opowiada historie i tak wiele przekazuje – informacji, współrzędnych źródeł pozornych i emocji. I kiedy tak siedzimy i nasłuchujemy, i okazuje się, że to już naprawdę koniec, jedyną myślą, która przychodzi do głowy, jest ta, żeby posłuchać czegoś jeszcze. Ale kilkugodzinny koncert definitywnie dobiegł końca i kolejnego bisu nie będzie. Wstajemy, zmierzamy do wyjścia i już jesteśmy pewni, że chociaż w domu tak nie zagra, to i tak warto było się przekonać, czy wrażenia z wystaw wytrzymają konfrontację z dłuższym odsłuchem w komfortowych warunkach. W tym przypadku nie tylko wytrzymały, ale pozwoliły jeszcze bardziej docenić sprzęt, który już wcześniej zapadał w pamięć. Serię Atlantis Reference obserwuję od dnia premiery. Okazuje się, że Wadax jest lepszy, niż mi się wydawało.

Link do recenzji: Wadax Reference Server – Hi-Fi i Muzyka

Link: Wadax Reference DAC – Hi-Fi i Muzyka – Nagroda Roku 2023