Naprawdę rzadko spotykam urządzenia o tak nasyconym, tak jednoznacznie poprowadzonym dźwięku – jednoznacznie w kierunku wypełnienia i masy. Urządzenie buduje barwy o jakich audiofile marzą po nocach, a realizatorzy nagrań w dobrych studiach nie słyszeli, chyba że podczas słuchania muzyki na żywo. To potężne granie z rozmachem i wyraźnie faworyzowanym, dość szerokim, zakresem basu.

Dostajemy w nim dźwięk, który wymyka się interpretacji i ocenie. Nie dlatego, że się tego nie da zrobić, to nawet łatwe, ale dlatego, że nie ma się takiej potrzeby. Jeśli tylko tego szukamy, będzie to dźwięk na zawsze. Jest całkowicie satysfakcjonujący, ponieważ urządzenie znika z równania, pozostawiając nas sam na sam z muzyką. W swojej interpretacji - to powinno być już chyba jasne.

Muzyka w tym wydaniu jest dobra, jest aksamitna i ma potężne wsparcie na dole pasma. Nie słychać pojedynczych instrumentów, a tylko to, jak korelują z innymi. Wokale nagle pojawiają się przed nami i gdyby nie to, że zaraz wchodzi niebywale dobrze różnicowany, mocny bas, zostalibyśmy w stuporze.

Nie da się więc ukryć, że kanadyjski przedwzmacniacz modyfikuje sygnał. Jeszcze trudniej byłoby ukryć, że tak robią dokładnie wszystkie produkty audio. Ważne więc, jak to robią. Line1/Power1 ułatwia odsłuch. Każda płyta zabrzmi z nim co najmniej ciekawie, jeśli oczywiście muzyka jest ciekawa. Było poprawnie, teraz mniej: nawet nudne nagrania przykują nas do fotela sposobem, w jaki zostaną odtworzone.
Urządzenie ma znakomicie różnicowaną barwę. Nie zamienia więc wszystkiego w tę samą płytę, nie upodabnia do siebie nagrań. Choć bas jest mocny i usłyszymy go często tam, gdzie się nie spodziewaliśmy, to jest bardzo dobrze różnicowany, tak pod względem tempa, jak i barwy. Najwyższe tony są dość słodkie i wycofane. Pod tym względem testowany jakiś czas temu Takumi K-15 Roberta Kody jest zupełnie inny (czytaj TUTAJ). Podobnie górę traktuje natomiast przedwzmacniacz Soulution 720. Ayon Audio Polaris II i Spheris II byłyby gdzieś pośrodku. Podobnie grają przedwzmacniacze Audio Research, tyle że Tenor robi wszystko lepiej i jest bardziej dynamiczny, bardziej kolorowy.
Ma wyraźną osobowość. Powoduje, że nagrania są ciekawe, nie nużą. A nie są przy tym rozbierane na czynniki pierwsze. Urządzenie raczej sumuje to, co dostaje z źródła niż analizuje. Topowy high-end z ludzką twarzą, bez udawania, że coś takiego, jak „neutralność” jest w audio możliwe. Wysyłany przez niego komunikat jest jasny i czytelny: świat jest piękny! 

Link do recenzji: Tenor Line1/Power1 – Highfidelity.pl