P-1M zamontowałem po G-2 MKII oraz na samym końcu testu, po P-1G. W obu przypadkach pierwsze wrażenie to dźwięk miększy, nieco mniej wyrazisty, lekko zaokrąglony, lecz niezawoalowany. O mniejszej precyzji, za to bardziej kameralny i mocniej dociążony w zakresie basu i niskiej średnicy. Do tego dochodzi bardzo dobre oddanie akustyki przy niższych poziomach głośności. Po pewnym czasie adaptacji nie mam mu nic do zarzucenia.

Podstawowa wkładka Skyanalog wyrabia się w każdej dziedzinie. Jest to jednak inna estetyka niż w modelu G-2 MKII. Brzmienie jest spójniejsze, mniej rozświetlone, w bardziej analogowym klimacie. Stereofonia pozostaje minimalnie zawężona, natomiast dobrze jest oddana głębia sceny, z zastrzeżeniem, że w jej najdalszych zakątkach robi się nieco ciemniej. Więcej dzieje się w środku i na pierwszym planie, który zostaje dumnie wyeksponowany. W praktyce wypada to bardzo naturalnie i żywo, bez wrażenia utraty dźwięczności, czego się nieco obawiałem po stożkowym szlifie igły.

Referencyjnie nagrany jazz akustyczny brzmi miodnie i modnie. Tym bardziej, że P-1M świetnie trzyma rytm i puls muzyki. Najwyższe w testowanej grupie napięcie wyjściowe 0,4 mV robi swoje, a PRAT to jej drugie imię. Nie naciągam, że klaskałem, ale głową przytakiwałem metrum bez szczególnej wstrzemięźliwości.

Szybkość narastania dźwięków pozostaje na normalnym poziomie, chociaż pod tym względem ustępuje wyższym modelom z rozwiązaniem YAN, co najpewniej wynika z zastosowania aluminiowego wspornika. Jednocześnie z tego powodu P1-M gra w sposób bardziej zrelaksowany, komfortowy i trochę na luzie.

Na wysokie noty zasługuje barwa. Soczysta, choć – jak wspomniałem – ciemniejsza niż w przypadku G-2 MKII. Są tu nasycone kolory, bez jaskrawości. Jest nieco jesiennie i nie oślepiająco. Faktury dźwięków odbiera się jako aksamitne i pociągające. Przyjemnie się otulić tym brzmieniem – bezpretensjonalnym, ale też ani trochę nie uproszczonym. Komfortowo słucha się właściwie każdej muzyki, także jako tła dla codziennych czynności.

W zakresie repertuaru P1-M nie wybrzydza. W elektronice robi się transowo, masywnie i dynamicznie. Z kolei w klasyce fortepian zostaje lekko powiększony i dociążony. Jazz nie nosi nawet śladu osuszenia. Słychać dużo szczegółów, a muzyka płynie gładko i klubowo, przyjemnie akcentując sekcję rytmiczną.

Wracając do P1-M: niech to będzie model dokupiony przez posiadaczy serii G jako ten drugi – do beztroskich odsłuchów archiwaliów i dla rozrywki, a przy tym bez poczucia utraty esencji. I dalej, jeśli ktoś poszukuje po prostu jak najtańszej wkładki MC o przyjemnym, ale wciąż angażującym brzmieniu, to także nie musi dalej się trudzić. Przy takich kryteriach stawiam na Skyanalog P-1M.

Skyanalog hoduje niezwykle barwne stadko. Dawno nie słuchałem z takim zaciekawieniem i zaangażowaniem. Każda z ocenianych wkładek ma swoje zalety i w sumie żadna nie ma wad. Jako że w obu swoich gramofonach zamontowałem po dwa ramiona, to prawdopodobnie wybrałbym zestaw dwóch modeli. Skyanalog G-1 MKII pasuje mi brzmieniowo jako przetwornik główny, do degustacji i delektowania się, zaś P-1M jako codzienny i do bardziej zużytych płyt. W przypadku gramofonu z jednym ramieniem wybór uzależniłbym od budżetu i preferencji. Skyanalog P-1G w cenie 2500 zł to wtedy wyjątkowo mocna propozycja. Nie brak jej muzykalności ani barw, a minimalne niedomogi w cyzelowaniu mikrodynamiki nadrabia energią i żywiołowością.
Skyanalog G-1 MKII idzie o krok dalej w dziedzinie wyrafinowania, do którego dokłada mistrzostwo w oddaniu akustyki, literalnie warte drugie tyle. Skyanalog G-2 MKII to już elita, elegancko wystrojona, z przynależnymi jej zaszczytami i blaskiem, ale też wymaganiami dyscypliny i stateczności, jednak bez popadania w manieryzm. Widać także różnice pomiędzy seriami P i G. Wyższa G to postęp w kreowaniu przestrzeni i pełni wybrzmień. Wybór jest duży, więc nie wahajcie się z niego korzystać.

Link do recenzji: Skyanalog P-1M – Hi-Fi i Muzyka