Po wyjątkowo długim słuchaniu płyt, po które zwykle nie sięgam, doszedłem do wniosku, że opis muszę zacząć od basu. Nie to, żeby z miejsca przyciągał uwagę czy obezwładniał. To jak najbardziej normalny dół, nie przesadzony ani nie podkręcony, a już zupełnie nie mający w zwyczaju przesłaniać innych atrakcji. Chciałoby się powiedzieć, że został wkomponowany w przekaz, rozpuszczony w nim bez śladu. Tyle że sól rozpuszcza się w zupie tak samo. Zupa Martena nie jest ani przesolona, ani mdła. Mnóstwo tańszych głośników będzie miało więcej dołu. Znajdą się i takie, które zejdą tak nisko, że rozleją w pokoju gęstą falę. Bas Parkerów Trio jest akurat tak głęboki i mocny, jak trzeba. Poraża natomiast jego jakość. Złapałem się na tym, że w kolejnych albumach obserwowałem wszystko, co się dzieje na dole pasma. Odniosłem wrażenie, że wcześniej wielu zjawisk nie rejestrowałem. Nie miało znaczenia, czy słuchałem symfoniki, organów, wiolonczel w kwartetach smyczkowych, czy Dream Theater, Pink Floyd albo Beatlesów. Liczyła się tylko jakość nagrania, choć już w tych słabszych można było dostrzec zalążek klasy. Czystość i wielobarwność tego zakresu jest niebywała! Przyzwyczailiśmy się, że najwięcej informacji dociera ze średnicy, tymczasem Marten prezentuje równouprawnienie obu zakresów, a różnorodność wynosi w nowy wymiar. Wystarczy posłuchać koncertu Marcusa Millera, a zaraz po nim „Felt Mountain” duetu Goldfrapp, żeby później zacząć szukać kolejnych skrajnie odmiennych gatunków. Im dalej w las, tym bardziej szokuje, jak inaczej może się rysować, pulsować albo punktować wszystko poniżej średnicy. Staramy się wskazać zestaw cech charakteru basu, a ukazują się kolejne jego oblicza. Nie znaczy to, że dół Parkerów Trio jest charakteru pozbawiony, ale że – niczym dobry aktor – wciela się w kolejne role, nie zamartwiając się, czy to horror, komedia, telewizyjny serial, czy teatr.

Przejrzystość i energia towarzyszą odsłuchowi zawsze – w średnicy i na górze. Zakresy przenikają się nawzajem tak płynnie, że nie słychać przejścia między przetwornikami.

Chyba nie warto się rozdrabniać się na gatunki muzyczne, bo – jak wspomniałem – nie mają w tym przypadku znaczenia. Tak się jednak złożyło, że najwięcej słuchałem staroci w rodzaju Beatlesów, King Crimson, The Who i The Doors. Właśnie ta muzyka na Martenach odżyła, jakby została nagrana współcześnie. Selektywność, ilość informacji, zróżnicowanie barw to po prostu hi-end. Dodatkowo wszystko brzmiało prawdziwie, a czasem tak bezpośrednio, jakby muzycy faktycznie wpadli zapytać, co słychać u starego fana. Realizm większości piosenek z „Abbey Road” osiągnął poziom, przy którym stwierdzamy, że więcej nie trzeba. A skoro tak, to jak ma zabrzmieć orkiestra i fortepian? Ano tak jak orkiestra i fortepian.

Krótka lista moich życzeń wygląda obecnie następująco: Marten Parker Trio i Duo, Wilson Audio Sabrina X, Legacy Signature SE. Kolejność dowolna. Dla jasności, głośniki mają grać w pokoju 25 m², więc jeśli macie zdecydowanie większy albo mniejszy, nie kopiujcie tego zagrania. Z tego samego powodu nie zamierzam słuchać droższych Parkerów Quintet, bo na bank się u mnie uduszą, podobnie jak Legacy Focus. Za to monitor Parker Duo jest równie dobry, jak podłogówka Parker Trio. Przed zakupem koniecznie porównajcie oba modele.

Link do recenzji: Marten Parker Trio – Hi-Fi i Muzyka

Najpierw słuchałem wersji ceramicznej, a po około miesiącu diamentowej. Podstawowe Parkery Trio zapamiętałem dobrze, bo zrobiły na mnie jednoznacznie pozytywne wrażenie. Nie zdarza się to często, teoretycznie więc mogłem sobie zaufać. Ale tego nie zrobiłem. Różnica w brzmieniu po podłączeniu wersji diamentowej była tak duża, że zastanawiałem się, czy czegoś nie pokręciłem we wzmacniaczu; neutralne ustawienie korekcji barwy tonu i podłączenia przewodów sprawdzałem kilka razy. Wielokrotnie podchodziłem również do samego odsłuchu, o różnych porach dnia i wieczoru. W końcu uznałem, że obie wersje muszę postawić obok siebie i porównać łeb w łeb.
I dobrze się stało, bo – po pierwsze – potwierdziło się spostrzeżenie, że różnica jest ogromna; po drugie zaś okazało się, że wnioski są różne i wydanie werdyktu wcale nie jest tak proste, jak mogłoby się na początku wydawać.

Pierwsze i najmocniejsze wrażenie podpowiada, że Diamond Edition to inne kolumny. Słyszałem nawet komentarz, że Marten powinien je potraktować jako osobny model, a nie opcję, i przyznaję: dużo w tym racji.
Skoro zmienia się tweeter, to oczekujemy, że zmieni się góra pasma. Reszta natomiast powinna pozostać taka sama albo bardzo zbliżona. Dzieje się jednak inaczej. Zmiany zachodzą w całym paśmie, jakby obraz dźwiękowy był malowany całkiem od nowa, bez zachowania poprzedniego szkicu. Podobieństwa zauważamy dopiero w czasie uważnego słuchania. Im bardziej jest ono wnikliwe, tym wychwycimy ich więcej i obrazy się do siebie zbliżają. Ale wykończenie i rozkład akcentów pozostają odmienne.

Diament jest inny. Czy lepszy? W ujęciu obiektywnym – tak, ale pozostają zawsze osobiste preferencje. Nie zmienia to faktu, że wnikliwy odsłuch zawsze prowadzi do wniosku, że droższa opcja gra czyściej i przejrzyściej. Tylko może tego nie eksponuje i trzeba się skupić. Stawia też na płynność i spójność zakresów, które stanowią jeszcze bardziej jednorodną całość, choć wydawało się, że tego akurat już nie potrzebujemy.

Kultura grania i muzykalność również pokazują przewagę diamentu. Specjalnej różnicy nie zauważyłem natomiast w przestrzeni. To znaczy w jej rozmiarach, bo sama organizacja to znów dyskretnie ostrzejsze kontury, których dostrzeżenie wymaga większego skupienia. Jeżeli miałbym te wszystkie zmiany ująć w jedno skojarzenie, to Diamond Edition jest krokiem z kierunku elektrostatu.

Pozostaje pytanie: czy warto dopłacić 60%. Osobom rozwiązującym zagadkę z kalkulatorem w ręku odpowiem, że tak to wychodzi, bo komponenty w Diamondach są drogie jak diabli. Relacja jakości do ceny wykaże przewagę wersji ceramicznej. Audiofilska praktyka to jeszcze co innego, bo nierzadko dopłacamy nawet więcej za subtelniejsze zmiany. Jednoznacznej odpowiedzi więc nie ma.
Ale spójrzmy na to inaczej. W podobnej sytuacji nabywcy rozważają często wyższy model, nierzadko nawet z wyższej serii. I mimo że tutaj trzeba by znacznie głębiej sięgnąć do kieszeni, to paradoksalnie decyzja przychodzi im łatwiej. Ja bym chyba zrobił podobnie.
Inaczej jest przy porównaniu zwykłej i diamentowej wersji monitora Parker Duo. Po pierwsze dlatego, że to jedyna podstawkowa konstrukcja szwedzkiej firmy. Po drugie, w moim odczuciu, jeszcze bardziej udana od Trio. Co nie zmienia faktu, że Trio będą bardziej popularne, ponieważ odbiorcy wolą podłogówki. Są jednak zwolennicy monitorów, choć to zdecydowanie węższa grupa. Jeszcze węższą stanowią ci, dla których bez różnicy, czy głośnik stoi na podłodze, czy na podstawce; kierują się wyłącznie uchem. Ci ostatni najtrafniej „wycenią” ceramiczno-diamentowy dylemat.

Link do recenzji: Marten Parker Trio Diamond Edition – Hi-Fi i Muzyka

ABC's 'Viva Love', from the band's Lexicon Of Love II set [Virgin EMI CDV 3150], begins with orchestral flourishes before settling into a pop-disco vibe. Again, the Parker Trio Diamond's revealing qualities came to the fore, particularly in the upper octaves where the tweeters ushered in clear, ringing percussion. A lean but tuneful bassline, allied to rapid-fire drums, guaranteed a rhythmic, pacey feel to proceedings. Synth effects were evenly panned between the speakers, and the Parker Trio Diamonds weren't caught out by the dense mix. A flourish of acoustic guitar at the end cut through with ease.

In the low octaves, these floorstanders get plenty of mileage from their dual bass/mid drivers and ABR loading. The deep electronic effects of 'Junior B' by Yello [The Eye; Motor, 96kHz/24-bit] sounded fluid and voluminous, with a buoyancy and richness that underpinned its otherworldly feel. Bass extension, too, was impressive for a speaker of this size. Elsewhere on the album, the bass lines of 'Time Palace' were harder-edged and chunky, showcasing the Marten Parker Trio Diamond's chameleonic nature.

This calm, open, and uniformly finely etched performance worked wonders with the first part of Mike Oldfield's Return To Ommadawn [Virgin EMI, 96kHz/24-bit], with its endless flow of instrumental flavours to savour. Once more the Parker Trio Diamonds needed a crank of the preamp volume to dig into the riffs and rhythms, but with that achieved the cutting sound of Oldfield's guitar, against a massive background, was spine-tingling. And when the track segued into acoustic guitar, the picked nylon strings rang out with excellent clarity, appearing to come from anywhere but the loudspeakers themselves.

The Who's 'Won't Get Fooled Again' [Who's Next; Universal Music, 96kHz/24-bit] enjoyed the extra layer of heft these deceptively bass-rich cabinets can muster, giving the power chords added weight. After the middle eight the band locks into a groove with handclaps and funky drumming that, on a good system, is impossible not to start wiggling along too. Marten's speakers passed this test with ease.

Marten’s mid-tier Parker Trio is not inexpensive in its Diamond Edition guise, but those who invest will get stylish, unobtrusive cabinets and a sound that sparkles, gently, with detail and clarity. There’s plenty of bass energy here too, plus a winning way with complex soundstages, big or small. Don’t expect sonic ‘fireworks’ – these floorstanders are too couth for that – and you’ll surely be bowled over.

Link do recenzji: Marten Parker Trio Diamond Edition – Hi-Fi News

If I had to, I could separately assess the quality of a speaker's bass, midrange, treble, etc., as if it was a checklist of its various attributes, such as soundstage, imaging, etc., just as if I were using the "Ratings" portion of this review as a checklist. But when enjoying music through these speakers, especially when I wasn't wearing my reviewer's ears, the sound of these speakers were as one. Sure, I was blown away by the speakers' tight, pitch-specific, gut-shaking bass response when spinning Kraftwerk's latest studio release, Remixes.

I was impressed like never before when listening to this Marten speaker's ultra-transparency to the source, and a you-are-there lifelike midrange. It happened once again when listening to the Vienna Philharmonic's string section during my late-night listening session to the 1961 Decca recording of Dvorak's symphony From The New World conducted by István Kertész (often called his Ninth Symphony). There were many times during my listening sessions when I was convinced the soundstage and imaging prowess of the Parker Trio Diamond Edition was unmatched by any speaker anywhere near its price.

I was also blown away when listening to the 2014 release by the Swedish progressive-rock band Opeth, Pale Communion. The Martens left me breathless with their effects and keyboards, and of course, Mellotron as they swirled around the speakers and me as this band weaved their complex rock hymns consisting of jazz and classical influences, metal, and Swedish pop and folk.

No speakers are perfect, but it is evident that Marten has made some brilliant decisions when designing and building their Marten Parker Trio Diamond Edition speakers. I also think they made design decisions that I can only describe as mystical since I can't objectively explain why these speakers made me feel so good when listening to them. The music from these speakers expanded my mind and seemed to benefit my mental health. I highly recommend the Marten Parker Trio Diamond Edition Speakers.

Link do recenzji: Marten Parker Trio Diamond Edition – Enjoy teh Music

Neutrally balanced with extended lows, an uncolored midrange, clean, transparent highs, and stable, accurate stereo imaging, Marten's Parker Trio Diamond Edition is one of the best-sounding full-range loudspeakers I have auditioned in my room. Yes, at $36,990/pair it is expensive, but the Parker Trio Diamond rivals significantly pricier floorstanders from Göbel, Magico, and Tidal that I have reviewed in the past few years as well as the similarly priced models from Rockport and Vimberg (footnote 3). It is fair to note that the regular Trio gets close to the performance of the Diamond Edition in the midrange and bass, and if you have a room that is the same size as mine or smaller, Marten's Oscar Duo will give you a taste of what the pricier Martens offer. But that diamond tweeter is something special indeed.

These Martens loved voices. On "John Henry," from WomanChild (16/44.1k FLAC, Mack Avenue/Tidal), Cécile McLorin Salvant was in the room with me, her image hanging in space between and slightly in front of the speakers. Richard Lehnert's speaking voice as he introduced the channel ID and phase tracks on Editor's Choice was reproduced without coloration. I noted in the track with the channels out of phase that Richard's phantom image was stably positioned to my left, well beyond the position of the left-hand speaker. I usually experience this phenomenon with time-coincident speakers; the Parker Trio's stereo imaging capability is superbly accurate.

Male voice tends to be revealing of problems in the lower midrange. To investigate problems in the upper midrange, I reach for piano recordings, where the sparseness of the frequencies in this region means that there is very little masking. A favorite piano recording is Mitsuko Uchida's 2010 performance of Beethoven's Piano Concerto No.4 with Simon Rattle conducting the Berlin Philharmonic (24/48k FLAC, Berliner Philharmoniker BPHR 180241). The sound of Uchida's piano was clean and uncolored, and, as she ran her fingers up and down the keyboard just after the start of the cadenza in the first movement, no notes stuck out beyond the others.

I haven't mentioned dynamics. I kept being tempted to play music loud, though this meant that the huge bass drum hit 12 minutes before the end of Part Two of Gerontius scared the heck out of my cats, who were dozing on top of the speakers. The organ's low-frequency pedal notes in this work, played by the cathedral's music director, Arthur Wills, shook my room's walls.

Link do recenzji: Marten Parker Trio Diamond Edition – Stereophile

The Parker Trio never sounded edgy or overly precise while being highly resolving. They conveyed the full voice of everything I played through them without sounding overly ripe or unnaturally thin, and they rattled the Barn with finely controlled authoritative bass and life-like dynamics. What’s more is all of this good sonic stuff was presented as one seamless whole, where music becomes the driving force of the experience—as opposed to aspects of reproduction—hour after hour, day after day, week after week.

The Marten Parker Trio impress with an uncanny sense of accuracy and ease, offering a stunning combination of strengths that pay homage to whatever music you send their way.

Be that as it may, I find listening to the Quartetto Italiano playing Beethoven’s late string quartets can impart the same kind of feeling as being tossed and turned by the ocean where seemingly gentle swells give way to violent waves that turn into moments of near calm only to repeat the cycle in unexpected ways. With the Parker Trios full-range and physically forceful sound, I was left nearly seasick after the experience, as if I’d spent too much time in the water. Nice.

This kind of involvement only holds together for hours, days, and weeks on end when the quality of reproduction is seamless, where sonic qualities like timbre, dynamics, resolution, and micro subtlety to silence are replaced by violin, viola, and cello. The Marten Parker Trio consistently stepped aside, letting music move to the fore.

Z.O.A. and Boris’ 33-minute roller coaster ride that is Refrain builds from a deceptively mild mannered intro to all out maelstrom, or put another way, it takes Boris some time to become Boris. We’re talking about dense crushing sound with Wata’s signature guitar piercing through the barge-like bass with drums that fight like they’re fending off drowning in a sea of distortion and tenuously contained abandon. As is the case with solo piano, vocals, and string quartet, a mesh of densely layered distortion with crushing percussion and bass can tell you a lot about a speaker’s sound. Namely, can it stay afloat and retain each part’s voice while presenting the power and force of the whole without losing control. The Parker Trio’s way with Refrain begged for more and even more volume as Z.O.A. and Boris raged to anthemic heights. Picture my lighter lit at the end.

Multi-instrumentalist Oren Ambarchi, bassist Johan Berthling, and drummer Andreas Werliin got together for 2022’s Ghosted, an exploration in slowly unfolding sounds and moods that keep pace with a deep drone-like groove. Berthling’s bass is the primal driving force and the Parker Trio delivered every pluck and thrum so fully formed the bass felt more real than the speakers. There’s a host of other sounds on Ghosted including shakers and Ambarchi’s processed guitar, itself sounding multi-instrument, with a broad range of size and scale and the Marten’s presented every last ounce of sound in a coherent and fully integrated manner allowing for deep focus on parts while never losing grip on the whole. Macro groove, micro resolution.

Link do recenzji: Marten Parker Trio – Twittering Machines

Sure enough, the resolution and transparency are beyond reproach. The speakers are easily as highly resolving as my Magico S1 MkIIs and offer fuller bass that goes significantly deeper. The Parker Trios have a wonderful cleanness and purity with excellent detail retrieval, yet they are sweet and sound remarkably lush. These speakers are precise but with a relaxed musicality-first approach. You will hear flaws in recordings but never in an unforgiving manner. In part, this is because while they are articulate and highly resolving, they also possess a gentlemen-like restraint that generally avoids hardness and sharp transients. Another reason is that the bass is not of the iron-fisted kind but rather more akin to how a full-range dipole ribbon speaker reproduces bass. It’s just all there with no effort at all as if radiating from a very large surface.

The Parker Trios work well with pretty much all genres such as classical, soul, vocal, pop, fusion, world music, and electronic, but their relaxed smoothness makes them arguably work less well with rock and other styles that require a decidedly iron-fisted or hard-hitting speaker behavior. The speakers will happily pump out the most demanding of music styles and as loudly as you like (louder than I can take, actually) but I would say they are more suited for the riper music lover and audiophile.

Imaging is rock-solid while the soundstage hangs airily and entirely freely all around the speakers. The overall presentation is relaxed but not slow. Likewise, I would not characterize the imaging as either forward or laidback but rather in-between, with the stage expanding equally in all directions.

The Parker Trio’s treble performance in particular is truly superb. It may occasionally be just a tad spicy but thanks to its utter purity and articulation, combined with its remarkably immediate, impulsive, and dynamic behavior, I feel that this speaker’s high-frequency range is superbly realistic. Hi-hats, for instance, not only have the familiar shimmer, but the initial energetic attack with that characteristic wood-on-metal whack is also reproduced in a thoroughly convincing manner.

Link do recenzji: Marten Parker Trio – HiFi Advice

圓山展，新憩地，上瑞試聽室，三個月內，與 Marten Parker Trio 三次相遇，每一次聽，都讓人流連忘返。它的比例適中，卻有著比想像中更龐大的規模，更寬幅的動態。它的聲音精準、自然、均衡，能夠讓最嚴肅的音樂愛好者逼視音樂的內核。精緻簡約的外觀設計，好看也耐看，標準的「High WAF」喇叭。

Parker Trio 的聲音鮮活且富有活力與神氣，可從 Hugh Masekela 的 Hope 專輯得證。單是第一軌「Abangoma」一下去，那鼓聲就讓人聽的要酥軟了。好 Q 好彈好有力，那是有重量有衝擊感的鼓聲。Parker Trio 前面看起來很簡單，3 顆單體，7.5 吋的中低音也不覺得很龐大雄壯，卻能發出這樣的深沉飽滿的低音，密閉箱體與被動輻射單體的設計不可不謂厲害。當知，音響圈裡向來有「千金難買好低音」的說法，喇叭貴，往往就貴在低音。Parker Trio 的低音表現我在之前音響展與新憩地就領教過，這次再聽，又是用自己熟悉的軟體，一聽之下更是驚艷。

它整體來說，聲音的速度是快的，中高頻都是快速俐落的，因此才造就了那精準的性格。它的低頻又要彈性又要飽滿又要深沉，還能保持速度和解析，這就很不簡單了。但它的活生感和鮮活感更不只這些，只是低頻一點沒有減損它的活力，且還對活生感賦予了絕妙的支持。

在「Mandela」一曲裡，不僅有強壯飽滿的腳踩大鼓，更有樂手的合唱，配上打擊樂，那繽紛又富有活力的演出與演唱，在這套系統上聽來真是生氣十足。小號帶著爽朗明亮的質地，帶著一點點硬調，卻又有適度的厚度支持，組織出極有現場感的質地和氛圍。

拿來聽大編制管弦樂，這樣的系統當然也精彩。上次在新憩地，我都是站在角落，身居喇叭背後，聽到的當然遠遠不及前面。我也想知道 Parker Trio 到底怎麼表現我那天帶去的音樂，所以這次我刻意帶上 John Williams in Vienna 這張專輯。CD 放進 MSB Universal 轉盤，完成讀取之後就自動開始播放音樂。第一軌是電影「虎克船長」裡的「The Flight to Neverland」，這是一首管弦配器精彩的大作，簡單的主題不斷反復，卻在每一次反復中，透過配器的改變，創造出如同萬花筒般的斑斕繽紛世界。這曲子我在許許多多系統上聽過，這次經驗又是一絕，在這樣不太大的空間裡，卻開展出豐富龐大的音場，而且低音震撼飽滿又不含糊，音樂既有重量，還有色彩，且富層次，這絕對是精彩的夢幻島！

Link do recenzji: Marten Parker Trio – u-Audio

Link: Marten Parker Trio – Stereophile – Recommended Components 2025

Link: Marten Parker Trio – Hi-Fi i Muzyka – Wyróżnienie Roku 2025

Link: Marten Parker Trio – Enjoy the Music – Best of 2023 Award

Link: Marten Parker Trio – Twittering Machines – Favorite Speakers

Link: Marten Parker Trio – Hi-Fi News – Outstanding Product

Link: Marten Parker Trio – Stereophile – Recommended Components 2025

Link: Marten Parker Trio – Stereophile – Recommended Components 2024

Link: Marten Parker Trio – Stereophile – Recommended Components 2024

Link: Marten Parker Trio – Stereophile – Recommended Components 2023

Link: Marten Parker Trio – Stereophile – Recommended Components 2023

Link: Marten Parker Trio – Stereophile – Recommended Components 2022

Link: Marten Parker Trio – Stereophile – Recommended Components 2022

Link: Marten Parker Trio – Stereophile – Recommended Components 2021