Jeżeli miałbym określić Duo jednym słowem, powiedziałbym „przezroczyste”. Są szczegółowe, ale naturalnie, bez wyczynowości. Słychać niemal wszystko i więcej nie trzeba. A już na pewno nie, jeśli miałoby to zmienić charakter brzmienia. To jest krystaliczne, jasne i wolne od wyostrzenia. Nie brak mu efektowności, ale nie przekracza granicy dobrego smaku ani się nie wysila. Nie eksponuje wybranego zakresu, chociaż góry jest sporo. Prezentuje jednak tak wysoką jakość, że nawet nie tyle nie przeszkadza, co satysfakcjonuje. Nie chciałbym jej wygładzać ani cywilizować.

Średnica utrzymuje idealną temperaturę – bez ocieplenia ani ochłodzenia. Monitory potrafią pokazać i bezpośredniość, i namacalność, i perspektywę z dystansu. Najlepiej to słychać w symfonice, w której idealne proporcje między grupami instrumentalnymi składają się na wrażenie realizmu i prawidłowe brzmienie. Nie „piękne”, ale właśnie prawidłowe i prawdziwe. Mimo niewielkich rozmiarów Duo sugestywnie przekazują kontrasty dynamiczne, zachowując przy tym swobodę. Dźwięk oddycha tym swobodniej, że Marteny budują szeroką i głęboką scenę. Są przy tym dokładne i pozwalają docenić zalety ceramicznych membran. Jeżeli zetknęliście się z udanymi aplikacjami Accutonów, to znacie tę charakterystyczną czystość i selektywność średnicy i basu, osiągnięte bez osuszenia ani utwardzenia konturów. Wymienianie zalet Parkerów można by jeszcze kontynuować, ale wystarczy stwierdzić, że symfonikę prezentują wzorcowo.

Równie czysto jest w średnicy – tutaj znów instrumenty brzmią prawdziwie. Największe wrażenie robi ich separacja i ułożenie w przestrzeni. Zastanawiałem się, z czego wynika ta selektywność i dlaczego nie pociąga za sobą efektów ubocznych w postaci osuszenia czy twardości. Wydaje się, że to wynik czarnego tła, czyli ciszy za instrumentami. Najciekawsze okazało się jednak to, że piosenki które zwykle różniły się jakością realizacji, tutaj brzmiały dobrze. Nie wydaje mi się, żeby Parker ingerował w materiał, ponieważ wtedy instrumenty i głosy nie brzmiałyby tak realistycznie. Nie może też niczego od siebie dodać. Chodzi więc raczej o to, co udaje mu się wyjątkowo, czyli o prowadzenie pogłosu. Brzmi tak, jakby wychodził przed głośniki, wypełniał pokój i powiększał cały dźwięk. Nie pojedyncze instrumenty czy ścieżki, ale ich otoczkę. Pogłos odpowiada za to, że odczuwamy wibracje powietrza przy uderzeniach w bębny. Nie zamazuje przy tym bezpośrednich sygnałów, takich jak uderzenie pałeczek; zostają odwzorowane tak dokładnie, że wręcz słyszymy drewno. Po godzinie nie miałem już wątpliwości: Duo są jeszcze bardziej szczegółowe i precyzyjne niż Nico.

Na koniec coś, co może Wam się wydać dziwne. Marteny Parker Duo są… prawidłowo zestrojone. Niby oczywistość, ale tak naprawdę – rzadkość na miarę białego kruka. Paradoksalnie, im droższe głośniki, tym trudniej oczekiwać, że czegoś nie podrasowano, nie namalowano tak, aby słuchaczom opadły szczęki. A głośnik prawidłowo zestrojony ma to do siebie, że gra zdrowym, naturalnym dźwiękiem, bez dziwactw i kombinacji. I wierzcie mi, że taki jest najlepszy. Bez względu na doświadczenia, preferencje i podniety to właśnie do niego wrócicie z ulgą. Druga strona medalu to wspomniana przezroczystość, ale tym razem również dla reszty toru. Taki głośnik ma w zasadzie nieograniczony potencjał pokazywania cech elektroniki. Możemy podłączać coraz droższe wzmacniacze i źródła, a po przekroczeniu granicy absurdu nadal będziemy słyszeć różnice. Oczywiście, dynamika i bas na tle dużych i drogich podłogówek będą mniejsze, ale jeżeli chodzi o barwę, szczegółowość i przestrzeń – widzę w Parkerach Duo narzędzie recenzenta.

Szwedzkich monitorów mógłbym słuchać codziennie, a kiedy Tempo 6 zakończą żywot, postawić je na ich miejscu. To chyba najlepsza rekomendacja, na jaką mnie stać.

Link do recenzji: Marten Parker Duo – Hi-Fi i Muzyka

Link: Marten Parker Duo – Hi-Fi i Muzyka – Nagroda Roku 2025