Po wpięciu łączówki nie zaszła w dźwięku zmiana o skali proporcjonalnej do półki cenowej kabla. Mogła się podobać elegancja niuansów, ogólna kultura, brak agresji i ujmująca płynność. Łączówka nie ingerowała zbytnio w brzmienie, a swoją obecność w torze zaznaczała bardzo subtelnie. Dodanie kabla głośnikowego tę subtelność anulowało. Zmiany szły w tym samym kierunku, tyle że zdecydowanie dalej. Teraz było słychać celebrowanie wybrzmień, zmiękczenie basu, zaokrąglenie konturów w średnicy i pewną aurę melodyjnego poluzowania kontroli w prawie całym paśmie. Przed efektem nadmiernego przyciemnienia całości chroni lekkie uprzywilejowanie niższych sopranów. Dźwięk charakteryzuje dostojne tempo i łatwość, z jaką muzyka wypełnia pomieszczenie odsłuchowe. Kable Origo ułatwiają rysowanie sceny z rozmachem, co w połączeniu z dużą masą brzmienia przekłada się na dźwięk powiększony, a nawet panoramiczny. Niewątpliwie największą zaletą Jormy w tym systemie była bardzo dobra przestrzeń i umiejętność oddawania akustyki nagrania.

Okablowanie Jormą Origo zestawu Burmestera przyniosło zgoła odmienny rezultat. Kultura brzmienia nie zredukowała energii ani dynamiki niemieckiego systemu. Świetna stereofonia została teraz bardziej napowietrzona, co przełożyło się na wrażenie znakomitej przejrzystości. Kable rzeczywiście znikały z toru, a kontrolowany bas świetnie współgrał ze zdyscyplinowaną, acz płynną średnicą i finezyjną górą pasma. Wrażenie neutralności było wybitnie high-endowe! Aż trudno uwierzyć, że to samo okablowanie w dwóch różnych konfiguracjach pokazało tak zupełnie odmienne oblicza. Warto też zauważyć, że różnice na korzyść podłączenia Jormy do drugiego systemu występowały także w przypadku samej łączówki, a nie tylko kompletu z głośnikowym. Było więcej powietrza i przejrzystości, świetnie wypadła mikrodynamika. 

Jorma Origo to dobry wybór, pod warunkiem odpowiedniej aplikacji. Rekomendacja do systemów o klasycznym profilu tranzystorowym. 

Link do recenzji: Jorma Origo RCA i XLR – Hi-Fi i Muzyka