Bas samych Divin Marquis jest pięknie rozwinięty, wszechstronny, soczysty, nisko rozciągnięty. Z subwooferami jest jeszcze więcej "mięcha" i obfitości, lecz dokładnie to, co dostarczają same Divine Marquis, ma swój sens, wysoką jakość i odpowiednią ilość. Ten bas nie będzie atakował twardymi uderzeniami ani rozpływał się na samym skraju pasma, jest sam w sobie świetnie wyważony, nasycony, czysty, gęsty i uporządkowany.

Tutaj przechodzimy do głównego punktu programu, wspólnego mianownika wszystkich Goebeli. To idealna spójność, homogeniczność, symbioza, z lekkim przesunięciem środka ciężkości ku niskim rejestrom.

Średnie tony są traktowane w sposób o tyle naturalny, o ile szczególny. Wyzbyte suchości, mechaniczności, syntetyczności, przerysowań. W dolnym podzakresie zdrowo nasycone, a w górnym – czytelne, ale nienatarczywe.
Średnica jest wybitnie plastyczna, ocieplona, nawet ciężka, ale nie ociężała – to wzorcowe brzmienie dla wszystkich, którzy szukają takiej właśnie siły, bliskości, a zarazem subtelności.

Poczucie obecności muzyków, komunikatywność, łatwość odbioru wszystkich składników i całości pojawia się natychmiast, nie ma przerwy i końca. Przy każdym materiale muzyka nabierała ciała była tak piękna, jak tylko być mogła, niezależnie od technicznej jakości materiału.

Słabsze realizacje oczywiście ustępowały najlepszym, ale nie były dyskwalifikowane, żadne problemy nie zniechęcały do ich słuchania – wręcz przeciwnie, w porównaniu z tym, co robiły z nimi inne kolumny, lepsze czy gorsze, Goebel Audio Divine Marquis dawały im drugie, lepsze życie… W związku z tym nie rekomendowałbym tych kolumn do bezlitosnego monitorowania, mającego uwypuklać wszystkie problemy, bo są one na to zbyt łaskawe i uprzejme.

Link do recenzji: Goebel Divin Marquis – Audio